Ignacówka 2010

- Nienawidzę cię!
- Jesteś głupia!
- Nie lubię Cię, Mamooooo!

Słyszę to czasami i czuję spokój, zadowolenie i zrozumienie.

Przez głowę mi nie przejdzie myśl, żeby się obruszyć, żachnąć czy zrobić miniwykład o dobrych manierach, bo wiem, że to wielkie szczęście- usłyszeć od własnego dziecka taką serię wyznań.

Skąd to moje szczęście?

#Po pierwsze: nasz syn potrafi to wypowiedzieć. I zapewniam, że po wielu latach niepewności, czy dziecko będzie mówić, jest to powód do głębokiej radości. Nawet, kiedy usłyszymy jakieś sformułowanie co najmniej nieprzyzwoite ;)

#Po drugie: słowa te są dowodem na to, że nasz syn potrafi przekazać nam werbalnie (adekwatnie, choć wciąż nieprecyzyjnie) to, co czuje, gdy czuje się a. zdenerwowany, b. urażony, c. rozczarowany, d. zły/wściekły, e. rozżalony... Nam pozostaje tylko wesprzeć go i nauczyć, jak trafnie ponazywać to, co odczuwa w danej sytuacji i znaleźć źródło tych emocji...

#Po trzecie: wolę, gdy wykrzykuje w moim kierunku takie gorzkie słowa, niż np. gryzie,…

Dziś bardzo praktyczny wpis. Tą historię stworzyło życie, bo ono daje nam najwięcej wskazówek i podpowiedzi. Może dzięki temu któryś z Rodziców uniknie przykrej niespodzianki i niepotrzebnych emocji, których nam niestety nie udało się uniknąć. Ale po kolei… Jesteście ubezpieczeni? My już jesteśmy. I dzięki temu jest w nas mniej napięcia i więcej swobody. No i nie musimy dzięki temu drobnemu zabiegowi i wydatkowi (bo summa summarum okazało się to niezbyt wygórowanym kosztem), śledzić dosłownie każdego ruchu ręki Ignasia, ani nie odstępować go dosłownie na krok. Zwłaszcza, gdy znajdujemy się w miejscach, gdzie prócz nas przebywają inni ludzie bądź znajdują się cenne przedmioty. Podczas jednej z wizyt w gabinecie stomatologicznym miało miejsce mało przyjemne dla nas wszystkich zdarzenie. Otóż, Ignacy- zaproszony przez Panią doktor do wspólnego przygotowania fotela stomatologicznego dla czekającego na swoje badanie starszego brata, nieopatrznie i nieumyślnie wyłamał włącznik lampy stomato…

Za każdym razem, gdy zadam sobie pytanie, czy aby nie powinnam wybrać się z Ignacym na turnus rehabilitacyjny- obiecuję karnie przeczytać sobie dzisiejszy wpis ;). Dla otrzeźwienia umysłu ;)

Co roku staram się zdać tutaj krótką relację z działań terapeutycznych, których "zażywa" Ignacy. Trochę w celach kronikarskich, trochę orientacyjnych dla innych rodziców. A teraz jeszcze w roli "soli cucących" na wszelki wypadek rodzicielskich zapędów i wyrzutów sumienia ;)

Poważnie- miewam czasem takie dni, gdy wydaje mi się, że niewystarczająco zabezpieczam potrzeby terapeutyczne naszego syna, i że powinnam coś więcej, coś lepiej, coś bardziej. Po czym zerkam na plan zajęć Ignacego w przedszkolu i poza nim, dzwonię zawsze do jednej i tej samej Znajomej Ciotki (jak czyta, to wie, że to o niej mowa!), ona odpowiada mi raz w roku dokładnie to samo, i daję sobie i - co ważniejsze- Ignacemu, spokój ;)

Bo oto zaplecze terapeutyczne na rok szkolny 2017/2018 wygląda następująco:

- 2 x ty…

Kiedy rok temu, właśnie w okolicach września- października, na naszym stole w jadalni pojawiały się pojedyncze kartki z tak zwanymi zadaniami domowymi dla naszego przedszkolaka, akcja zawsze kończyła się tak samo... Mogę nawet uczciwie napisać, że wręcz tak samo się również zaczynała.

W przedszkolu, do którego chodzi Ignacy, jedną z metod edukacyjnych i zarazem wdrażających dzieci do nauki szkolnej jest właśnie metoda zadań domowych. I choć od wielu lat mam do tej metody nastawienie mało entuzjastyczne, żeby nie napisać- jestem jej przeciwniczką, z racji tego, że nie muszę mieć zawsze racji- staram się jednak dostosować. Nie mówiąc już o dostosowywaniu się do niego naszych dzieci, które- jak wiadomo- przejmują postawy od rodziców ;)

Otóż... gdy w ubiegłym roku- jak wspomniałam- Ignacy pod naszym rodzicielskim nadzorem i przy naszej pomocy, miał przystąpić do wykonywania zadań domowych, a umówmy się- nie były one nadmiernie skomplikowane jak dla pięcio-sześciolatka (sprawnego w pełni ocz…